Jednym z najczęściej zwiedzanych zabytków w Europie jest kompleks pałacowy muzułmańskiej dynastii Nasrydów w Grenadzie - Alhambra. Wraz z położonymi obok ogrodami w letniej rezydencji arabskich władców Generalife oraz dzielnicą Albaicín wpisany jest na listę dziedzictwa światowego UNESCO.
Artyzm architektury i sztuki muzułmańskiej widoczny w Alhambrze jest odzwierciedleniem zamysłu jego mecenasów, którzy zapragnęli stworzyć w tym miejscu "raj na ziemi". Wszystkie pomieszczenia zostały zaprojektowane z wielkim kunsztem. Elementy, na które składają się w Alhambrze woda, przestrzeń i światło zachwycającą równowagą.
Część widoczna z zewnątrz to elementy fortyfikacji obronnej Alcazaba (potężne mury oraz wieże z największą Torre de Comares) pochodząca z XI wieku czyli z czasów panowania Almorawidów w epoce Taifatu Kordoby. Wewnątrz twierdzy mieszczą się pałace nasrdydzkie powstałe w większości w XIV wieku, olśniewające zwiedzających licznymi komnatami, patiami, galeriami, haremami, dziedzińcami, basenami oraz łaźniami. Piękno sztuki arabskiej odzwierciedlają drobiazgowo wykonane łuki, kolumny, oraz sklepienia udekorowane wspaniałymi orientalnymi ornamentami.
Na terenie kompleksu pałacowego znajduje się kontrastująca z resztą część dobudowana już za panowania w Grenadzie królów katolickich - pochodzący z XVI wieku pałac króla Kastylii Karola V (Palacio de Carlos V). Wewnątrz renesansowego gmachu mieści się muzeum sztuk pięknych (Museo de Bellas Artes) oraz muzeum archeologiczne (Museo de Alhambra) z imponującą kolekcją ceramiki, monet, rzeźb, porcelan, marmurów i innych elementów odnalezionych na tym terenie podczas trwających przez wiele dziesięcioleci prac wykopaliskowych.
Nieopodal Alhambry znajduje się inny kompleks nasrydzkich budowli stanowiący letnią rezydencję muzułmańskich władców - Generalife. Prawdziwą rozkoszą dla naszych zmysłów są wspaniałe ogrody będące wielkim labiryntem żywopłotów, kwiatów, krzewów oraz fontann. Spacerując po nim czy też odpoczywając na jednej z zacienionych ławek i wsłuchując się w szmer wody można zdać sobie sprawę jak wielką rolę w mauretańskiej duszy spełniał spokój i podziw dla piękna natury. Do obydwu zabytkowych kompleksów proponowane są różnorodne rodzaje i formy zwiedzania (włącznie z nocnymi). Trzeba liczyć się z tym, że bez wcześniejszej rezerwacji biletów przez internet w okresie wakacyjnym i świątecznym możemy się tam nie dostać. Poza sezonem liczba zwiedzających Grenadę, a w sczególności ten obiekt, jest również bardzo duża i czekanie w kolejkach może zabrać nam sporo cennego czasu.
Grenada to miasto, na którego zwiedzanie należy przeznaczyć więcej niż jeden dzień. Od murów Alhambry i Generalife dzielą nas zaledwie metry do usytuowanej na wzgórzu dzielnicy arabskiej Albaicín. To wspaniały labirynt wąskich uliczek przeplatanych pachnących jaśminem ogrodami oraz placami i punktami widokowymi z których można kontemplować piękno pałaców na tle majestatycznych, ośnieżonych szczytów masywu Sierra Nevada. Za czasów swojej świetności przed inwazją chrześcijan dzielnicę tą zwaną też "morería" zamieszkiwało około 60.000 ludzi. Było to wtedy tętniące życiem centrum miasta, na którego terenie znajdowało się aż 26 meczetów.
Po kapitulacji Grenady, na mocy porozumienia muzułmanie mogli pozostać w Albaicín zachowując przy tym swój majątek, język, religię, prawa i obyczaje. Jednak w późniejszym czasie ustalenia te nie były respektowane przez chrześcijan, którzy starali się wymusić na nich przejście na katolicyzm. Efektem tego była rebelia zainicjowana przez grupę morysków w 1568 roku, po której stłumieniu wypędzono definitywnie z miasta całą społeczność muzułmańską. Wieczorny spacer po pnących się ku górze zdominowanych przez biel budynków ciasnych uliczkach Albaicín przenosi nas w poetycki, mistyczny świat dawnej Grenady, a z położonych najwyżej punktów widokowych (Mirador de San Nicolás oraz Mirador de San Cristóbal) roztacza się wspaniała panorama obejmująca swoim zasięgiem niemal całe miasto.
Inną wartą uwagi dzielnicą Grenady jest Barrio del Sacromonte, położona w dolinie Valparaíso na obydwu brzegach rzeki Darro. Związana jest z kulturą cyganów andaluzyjskich Gitanos oraz ich sztuką tańca i śpiewu flamenco, którą po dzień dzisiejszy pielęgnują w charakterystycznych budowlach nazywanych jaskiniami (cuevas) podobnych do tych z Guadix. Z zabytków znajdujących się na terenie Barrio del Sacromonte wyróżnia się wielkie opactwo Abadía del Sacromonte, w którym przechowywane są liczne relikwie, księgi oraz liczne świadectwa pierwszych chrześcijan osiadłych tutaj tuż po zakończeniu dominacji arabskiej. Dzielnica ta nabiera szczególnego znaczenia podczas odbywających się w niej spektakularnych obchodów różnorodnych świąt takich jak m.in. karnawał, Romería czy Semana Santa. Przy drodze wiodącej wzdłuż rzeki Darro w kierunku Sacromonte znajdują się doskonale zachowane łaźnie arabskie El Bañuelo pochodzące z XI wieku. Unikatowy hammam składa się z trzech oddzielnych sali przeznaczonych do kąpieli w wodzie zimnej, letniej i gorącej. Charakterystycznymi elementami jego architektury są kolumny z rzymskimi i wizygockimi kapitelami oraz znajdujące się w sufitach pomieszczeń otwory w kształcie gwiazdek i ośmiokątów przez które wpadają do nich promienie słoneczne.
Zdobycie Grenady przez chrześcijańskie wojska w 1492 roku, ostatniego bastionu potęgi muzułmańskiej na Półwyspie Iberyjskim szybko zaowocowało stworzeniem tutaj wielkiej świątyni katolickiej na miejscu dawnego, głównego meczetu. Mowa oczywiście o wspaniałej renesansowo-barokowej katedrze, mimo swoich wielkich rozmiarów (115 na 67 metrów) ukrytej nieco w gęstej zabudowie centrum.
Wielkie wrażenie robi jej główna kaplica zwana królewską - Capilla Real, w której znajdują się marmurowe grobowce oraz krypta z sarkofagami zawierającymi szczątki monarchów: Ferdynanda II Aragońskiego, Izabeli Kastylijskiej (za ich panowania doszło do wcielenia ziem Królestwa Grenady przez chrześcijańską Kastylię) oraz ich córki królowej Joanny Szalonej i jej męża Filipa I. Bogactwo artystyczne świątyni reprezentowane przez sztukę gotycką, renesansową i barokową podkreślają szczególnie jej przestronne białe wnętrze z masywnymi kolumnami w porządku korynckim, XVI-wiecznymi witrażami, wspomniana królewska kaplica oddzielona finezyjnie zdobioną ornamentami kratą (tzw. reja), ołtarz główny w stylu plateresco oraz znajdujące się na zakrystii muzeum mogące pochwalić się dziełami wybitnych malarzy flamandzkich i włoskich takich jak Hans Memling, Rogier van der Weyden czy Sandro Boticelli. Niedaleko katedry znajduje się inny arcyciekawy kościół wraz z przyległym szpitalem Iglesia y Hospital de San Juan de Dios. Wewnątrz tej niewielkiej barokowej świątyni w zdumienie wprawia przepych zdobionej marmurami kaplicy z obficie złoconymi elementami ołtarza głównego. Inną wspaniałą budowlą sakralną reprezentującą barok jest oddalony nieco od centrum miasta klasztor kartuzów La Cartuja.
