W dzisiejszych czasach, wśród chrześcijańskich kościołów reprezentujących wszystkie style architektoniczne, Katedrę Najświętszej Marii Panny w Sewilli (La Catedral de Santa María de la Sede de Sevilla) powierzchnią przewyższają jedynie Bazylika św. Piotra na Watykanie oraz Katedra Świętego Pawła w Londynie. Impulsem do stworzenia tak monumentalnej budowli była zapalczywa chrystianizacja architektury sewilskiej metropolii, która rozpoczęła się tuż po zdobyciu miasta przez armię króla Kastylii i Leonu, Ferdynanda III. Potężnych rozmiarów gotycka katedra w Sewilli powstała w miejscu zburzonego wielkiego meczetu. Miała być zatem symbolem triumfu wiary chrześcijańskiej nad islamem.
Budowę gotyckiej świątyni rozpoczęto w 1401 roku według projektu Alonso Martíneza z końca XIV wieku. Katedrę w Sewilli wznoszono na planie prostokąta o wymiarach 116 x 76 m. Za datę zakończenia prac uznaje się datę 1507 r. Jej obecna architektura jest jednak odzwierciedleniem kunsztu wielu stylów architektonicznych gdyż doprowadzenie monumentalnej świątyni do stanu obecnego z wiadomych względów musiało zająć przeszło cztery wieki. Jest to pięcionawowy kościół do wnętrza którego prowadzi dziewięć portali umieszczonych we wschodniej oraz zachodniej fasadzie. Jednym z najciekawszych wejść jest to prowadzące do Patio de los Naranjos, nazywane Puerta del Perdón. Zbudowano je w epoce almohadzkiej w 1184 roku, nosi jednak ślady chrześcijańskich przeróbek z okresu 1578-1580 w stylu manierystycznym. Zburzenie wielkiego meczetu, który znajdował się wcześniej na jego miejscu nie było kompletne. Dla potrzeb katolickiej świątyni zaadaptowano m.in. muzułmański dziedziniec (Patio de los Naranjos) oraz uszkodzony w wyniku trzęsienia ziemi minaret, czyli emblematyczną sewilską wieżę, La Giralda. Jak przystało na architekturę gotycką dominującą na zewnątrz świątyni liczne są charakterystyczne elementy dekoracyjne: sterczyny, gargulce i strzeliste witraże.
Wielkie wrażenie robi potężne retabulum w głównej kaplicy (Capilla Mayor), największe na świecie jak przystało na rozmach, który przyświecał powstawaniu tej świątyni. Cała konstrukcja lśniącego złotem polichromowanego, drewnianego ołtarza ma aż 28 metrów wysokości. Zaprojektował ją w 1482 roku flamandzki artysta Pieter Dancart, a do jej ukończenia potrzebowano aż 82 lat. Łącznie przedstawionych jest tam ze szczególną drobiazgowością 45 scen biblijnych, w większości dotyczących Chrystusa oraz Dziewicy Marii. Po środku, w najniższej części ołtarza znajduje się rzeźba patronki katedry, Najświętszej Marii Panny (Virgen de la Sede de Sevilla), dzieła nieznanego artysty z XIII wieku. Arcydziełem jest także renesansowa, wykonana z kłutego żelaza krata (w stylu plateresco) odseparowująca kaplicę od reszty świątyni.
W centralnym punkcie nawy głównej, naprzeciwko głównej kaplicy (Capilla Mayor) mieści się drewniany chór (z XV i XVI w.) ze 127 krzesłami przeznaczonymi dla najwyższego duchowieństwa, którego stylistyka oddaje kanony sztuki gotycko-mudejar. Wśród dziesiątek kaplic, warto zwrócić szczególną uwagę na królewską kaplicę (Capilla Real), wykonaną w połowie XVI wieku, prezentującą najwspanialsze elementy sztuki plateresco. Zbudowana na planie kwadratu, zwieńczona jest na szczycie kopułą z kasetonami na których widnieją głowy królów katolickich. Wewnątrz świątyni (szczególne katedralnym skarbcu na zakrystii - Sacristia Mayor) znajdują się dzieła sztuki wybitnych malarzy i rzeźbiarzy takich jak m.in. Goya, Pedro de Campaña, Francisco Pacheco, Francisco Herrera, Zurbarán, Murillo, Valdés Leal. Niesamowite wrażenie robi wielkie ostensorium eucharystyczne, Custodia de Arfe - ma 3,5 m wysokości i jest wykonane z 350 kg drobiazgowo rzeźbionego srebra.
Katedra w Sewilli to miejsce, w którym spoczywają prochy wybitnych hiszpańskich (i nie tylko) osobistości. Wśród średniowiecznych królów kastylijskich z sewilskiego panteonu wymienić należy Piotra I Okrutnego (Pedro I el Cruel, znany ze swych krwawych i brutalnych rządów), Ferdynanda III Świętego (na okres jego panowania przypadły decydujące potyczki chrześcijan z Maurami w czasach rekonkwisty) oraz jego syna Alfonsa X Mądrego (Alfonso X el Sabio, mecenas sztuki oraz nauki, zasłynął tym, że podczas jego królowania język hiszpański na Półwyspie Iberyjskim zaczął stopniowo wypierać łacinę). Jednak najznamienitszą postacią, której sarkofag znajduje się we wnętrzu katedry wydaje się być wielki odkrywca Ameryki, Krzysztof Kolumb. Co do tego, czy faktycznie skrywa on prochy Genueńczyka istnieje dosyć sporo wątpliwości. Nagrobek Kolumba, co prawda wyrzeźbiony dopiero pod koniec XIX wieku, posiada bardzo ciekawą formę. Jego trumnę niosą postacie uosabiające cztery wielkie królestwa: Kastylii, Leónu, Nawarry i Aragonii.
