Można stwierdzić, że La Giralda jest pod wieloma względami Sewillą "w pigułce". Katedralna wieża to dziedzictwo dwóch cywilizacji oraz religii, które odcisnęły swoje piętno na charakterystycznej architekturze miasta: arabskiej i chrześcijańskiej (z czasów po rekonkwiście). Mimo tego, że była przebudowywana w ciągu wielu epok i w okresie panowania różnych cywilizacji, jej architektura zadziwia harmonią i spójnością całości.
Budowę wieży rozpoczęto w 1184 roku za czasów gdy zdominowany przez arabów Półwysep Iberyjski nosił nazwę Al-Andalus, i znajdował się w większości pod panowaniem marokańskiej dynastii Almohadów. Ukończono ją w 1195 roku. Zbiegło się to z datą wielkiego zwycięstwa Maurów nad wojskami kastylijskimi w bitwie pod Alarcos, której następstwem było zatrzymanie na 17 lat postępującej rekonkwisty Półwyspu Iberyjskiego przez chrześcijan. Wieża ta stanowiła minaret istniejącego obok meczetu, wzorowany na meczecie kordobańskim. Jej początkowa architektura inspirowana była architekturą podobnych budowli z terytorium Afryki: wieży Kutubijja w Marrakeszu (69 metrów wysokości) oraz Wieży Hassana w Rabacie (44 m). Będąc wówczas wysokim na 84 metry minaretem, przyćmiewała swoją wielkością wszystkie inne budowle w XII-wiecznej Europie. W 1198 roku na jego szczycie umieszczono 4 kule wykonane z brązu. Już za panowania w Sewilli chrześcijan, w 1365 roku górna część minaretu uległa poważnemu uszkodzeniu w wyniku silnego trzęsienia ziemi. W XVI wieku po wybudowaniu obok katedry dawny przekształcono go w dzwonnicę dobudowując kolejne kondygnacje sięgające na wysokość niemal 100 metrów.
Część pochodząca z czasów muzułmańskich zachowana do dnia dzisiejszego jest wysoka na 51 metrów. Pozostała to "dobudówka" z późniejszych epok, głównie hiszpańskiego renesansu. Do konstrukcji części muzułmańskiej almorawidzcy budowniczy użyli resztek budowli pochodzących z dawnego Hispalis (Italica - pobliskie miasto z epoki Imperium Rzymskiego). Świadczą o tym odkryte inskrypcje napisane po łacinie. Górna część, w stylu renesansowym (głównie manieryzm), została wykończona w latach 1566-1568 przez Hernana Ruiza II. Dzwonnica (1560-1562) posiada przestronny taras, z którego zwiedzający mogą podziwiać wspaniałe widoki czterech stron miasta oraz detale gotyckiej architektury katedry. Znajdują się w niej 24 dzwony.
Ponad dzwonnicą Giraldy znajduje się część przeznaczona na zegar zbudowana w 1765 roku. Powyżej widnieje łaciński napis: TURRIS FORTISSIMA NOMEN DNI PROVERB. 18 ("Imię Pana jest silną wieżą") oraz NO8DO - motto Sewilli oraz zagadkowy rebus odczytywany najczęściej jako no me ha dejado ("ona [czyli Sewilla] nie opuściła mnie"). Trzy najwyższe kondygnacje nie mają tak jak reszta czworokątnej podstawy. Są to tak zwane Cuerpo de las estrellas, Cuerpo de las Carambolas i Penacho.
Na samym szczycie widnieje rzeźba (Giraldillo, od hiszpańskiego girar - kręcić się), od której współczesną nazwę wzięła cała budowla. To postać kobiety stojącej na wielkiej kuli (średnica 1,45 m), trzymającej w jednej dłoni liść palmowy a w drugiej półokrągły sztandar, który wprawia figurę w ruch obrotowy. Cały odlew z brązu powstawał od 1566 roku przez dwa lata. Ostatecznie umieszczono go na szczycie wieży 13 sierpnia 1568 roku. Postać kobiety ubranej w tunikę najczęściej określa się mianem Triunfo (triumf) lub Fe Victoriosa (zwycięska wiara). Symbolizuje ona oczywiście wiktorię wiary chrześcijańskiej nad muzułmańską.
Imponujące są rozmiary wieży oraz samego odlewu na jej szczycie. La Giralda mierzy 98,5 m, a razem z rzeźbą 104,1 m. Giraldillo ma około 4 m wysokości (7 razem z podstawą), waży ponad 1 tonę. Sztandar trzymany przez kobiecą postać waży 180 kg, dwumetrowy maszt 91 kg, a sama niewiasta 128 kg. Wieża posiada 35 ramp (windy nie ma, schody to jedyny sposób dotarcia do dzwonnicy). Dzięki szerokim przejściom możliwe było wjechanie na szczyt Giraldy konno (ponoć muezin w ten sposób pokonywał całą drogę by móc wyrecytować śpiewem Adjan). Wspinając się na dzwonnicę warto zwrócić uwagę szczegóły architektoniczne katedry. Wierną kopię Giraldillo można oglądać u stóp świątyni przy wejściu Puerta de San Cristóbal.
Jako ciekawostkę można uznać zwyczaj, który co roku ma miejsce w nocy z 28 na 29 czerwca. O północy na wieżę wspina się sześciu sewilskich trębaczy. Trzykrotnie odgrywają oni na trąbkach melodię z balkonów dzwonnicy (ma to symbolizować trzykrotne wyparcie się Chrystusa przez św. Piotra). Rytuał jest powtarzany także za dnia, 29 czerwca o 9:30 oraz w samo południe. Towarzyszy mu głośna kanonada wszystkich dzwonów znajdujących się na wieży.
