Kamień węgielny pod budowę katedry w Walencji poświęcono w 1238 roku, tuż po wypędzeniu z miasta Maurów przez wojska króla Jakuba I Zdobywcę (Jaime I). Powstała na ruinach meczetu Belansiya, który wzniesiono na miejscu katedry wizygockiej (tę z kolei zbudowano na ruinach świątyni rzymskiej poświęconej Jupiterowi bądź bogini Dianie).
Architektura i zwiedzanie katedry w Walencji
La Seu w swoją architekturą reprezentuje różne style. Wśród nich wyróżniają się gotyk śródziemnomorski, gotyk francuski, styl romański, renesans, barok i neoklasycyzm. Główne elementy świątyni powstawały jednak między XIII i XV wiekiem czyli w epoce rozkwitu religijnej architektury gotyckiej.
Tym co najbardziej rzuca się w oczy patrząc na katedrę z zewnątrz jest 70-metrowa dzwonnica wzniesiona na planie ośmiokąta czyli Micalet (hiszp. Miguelete). Stanowi ona jeden z najważniejszych symboli miasta Walencja. Budowę dzwonnicy w stylu gotyku śródziemnomorskiego rozpoczęto w 1381 roku, a ukończono w 1418 roku w dniu św. Michała (stąd nazwa Micalet). Składa się ona z czterech kondygnacji, z których tylko najwyższa jest pokryta zdobieniami. Warto wspiąć się na samą górę dzwonnicy po 207 krętych stopniach by móc zobaczyć być wspaniałą panoramę Walencji.
Na skrzyżowaniu nawy głównej i poprzecznej katedry wyrasta jej inna wieża. To wzniesiona na planie ośmiokąta kopuła przeszklona wielkimi witrażami w każdym z boków. Zbudowano ją w XIV i XV wieku w stylu francuskiego gotyku. Oglądana z wnętrza katedry zadziwia pięknym alabastrowym wykończeniem, które w połączeniu ze światłem wpadającym przez witraże nadaje złudzenie lekkości całej konstrukcji.
Oryginalnie prezentuje się przybudowana do katedry renesansowa trybuna o nazwie Obra Nova. Składa się z trzech poziomów z arkadami wykończonymi w różnych stylach (dolny - renesansowy, środkowy - toskański, górny joński). Dwa górne poziomy trybuny były wykorzystywane przez uprzywilejowanych mieszczan do oglądania ważnych wydarzeń i uroczystości (np. procesji). Obra Nova swoją architekturą nasuwa skojarzenia z teatrem rzymskim.
Do wnętrza katedry prowadzą wejścia przez trzy portale. Wschodni z XIII wieku reprezentuje sztukę romańską nosi nazwę Porta Almoina (lub L'Almoina). Północny portal - Porta Ferros - jest barokowy (XVIII wiek). Najpiękniejszy jest trzeci - gotycki Porta Apóstols.
Portal Apostołów posiada trzy archiwolty zdobione licznymi rzeźbami aniołów, świętych oraz proroków (48 polichromowanych figurek). W tympanonie znajduje się wizerunek Maryi z Dzieciątkiem w otoczeniu aniołów grających na instrumentach. Nad wejściem znajdują się posągi przedstawiające 12 apostołów. Powyżej nich wyróżnia się wielka rozeta o średnicy 6,45 m z wkomponowaną w jej kształt sześcioramienną gwiazdą. Istnieje teoria mówiąca o tym, że z powodu braku środków na ukończenie portalu budowniczy musieli pożyczyć pieniądze od miejscowych Żydów. Ci, mieli się zgodzić na to pod warunkiem umieszczenia w rozecie kształtu gwiazdy Dawida.
Równie imponująco przedstawia się wnętrze katedry. Szczególnej urody jest wykonany ze zdobionych marmurów ołtarz główny zwieńczony u góry sklepieniem na planie sześciokąta z długą podstawą. Na suficie widnieje malowidło przedstawiające dwunastu aniołów grających na instrumentach muzycznych typowych dla epoki średniowiecznej. W ołtarzu prezbiterium przysłania retabulum obłożone obrazami przedstawiającymi sceny biblijne.
Warto jest zwrócić uwagę na kilka katedralnych kaplic. Najsłynniejsza z nich to kaplica św. Kielicha (Capilla del Santo Cáliz) czyli Świętego Graala, który przynosi katedrze światową sławę. Wykonano ją w duchu stylu gotyku promienistego w latach 1356-1369. Kaplica ma 13 m szerokości i 16 m wysokości. Wyróżnia ją piękne, alabastrowe retabulum. W podziemiach kaplicy św. Kielicha znajduje się krypta.
Druga ciekawa kaplica we wnętrzu katedry to Capilla de San Francisco de Borja (św. Franciszka Borgiasza - ze słynnego rodu Borgiów). Dekorują ją między innymi dwa obrazy namalowane przez Goyę (ukazują sceny z życia świętego, który był generałem zakonu jezuitów).
Obok katedry znajduje się niewielka kaplica stanowiąca przybudówkę do apsydy - Capilla de San Jordi. Według zapisków średniowiecznych kronikarzy, 9 października 1238 roku - w dniu zdobycia miasta przez chrześcijan, król nakazał odprawić tam pierwszą mszę świętą (wówczas stał tam meczet). We wnętrzu małej kaplicy jest gotyckie retabulum z wizerunkiem św. Jerzego walczącego na koniu podczas bitwy przeciwko Maurom pod Puig.
W artykule wykorzystano zdjęcie udostępnione przez Turismo Valencia Convention Bureau
Święty kielich skrywany w murach katedry w Walencji to wykonana z agatu czarka udekorowana w późniejszym okresie złotymi uchwytami i zdobieniami. Badania naukowe potwierdziły, że istnieje duże prawdopodobieństwo zrobienia jej w I wieku w regionie znajdującym się obecnie na terytorium Izraela (czyli w czasach i w miejscu, w którym żył Jezus). Najpopularniejsza legenda o losach Świętego Graala łączy go właśnie z Walencją. Na obecne terytorium Hiszpanii kielich miał trafić w III wieku za pośrednictwem św. Wawrzyńca. Do 1399 roku był on strzeżony przez mnichów w różnych klasztorach w Aragonii (n.p. w Monasterio de San Juan de la Peña). Następnym miejscem jego "pobytu" była kaplica pałacu w Saragossie, skąd miał ostatecznie trafić w 1436 roku do Walencji z polecenia króla Alfonsa V Aragońskiego.
