Jeszcze w całym XX wieku zwykło się wytwarzać tam wina mocno ekstraktywne, taniczne, z zawartością alkoholu przekraczającą często 15%. Zmiany, chociaż przez wiele lat na indywidualną skalę, zapoczątkował w latach 60. Manuel Fariña. Postawił na wcześniejszy zbiór winogron, przez co nie tylko zmniejszył ich alkohol, ale również ograniczył ich nadmierną ekstraktywność. Kolejną, dużo bardziej współczesną misją współzałożyciela apelacji D.O. Toro, były badania nad specyfiką gleb w regionie. Okazało się, że istnieje tam wiele parceli, które pozwalają na wytwarzanie ze zbieranych gron wielkich win.
Równie duże znaczenie dla nadania międzynarodowego prestiżu D.O. Toro miało powstanie w 1998 roku winiarni Numanthia, kierowanej przez braci Marcosa i Miguela Egurenów. Ich wino Termanthia z rocznika 2004 otrzymało maksymalną notę (100/100 pkt.) w branżowym magazynie Roberta Parkera. Sukces ten sprawił, że uznani hiszpańscy producenci bez wahania zdecydowali się kupić najbardziej atrakcyjne winnice w tym regionie i rozpocząć produkcję win w ramach apelacji D.O. Toro. I tak oto ze średnio prosperujących 8 bodeg działających w 1998 roku, w dniu dzisiejszym działa tam przeszło 50 winiarni, które nie mają problemów ze znalezieniem odbiorców wśród najbardziej wymagających importerów na rynkach całego świata.
Winnice należące do tej apelacji, położone na płaskowyżu przeciętym przez dolinę rzeki Duero, z pozoru posiadają takie same warunki do uprawy winorośli jak region Ribera del Duero. Panuje tam podobnie surowy, kontynentalny klimat. W porze letniej w okolicach Toro jest jednak odrobinę bardziej gorąco, sucho i słonecznie. Winorośl, która w tych ekstremalnych warunkach może czerpać wodę z gruntu dzięki gliniastym podłożom, rodzi tam winogrona optymalnie dojrzałe już na przełomie września i października.
W Toro odmianą winorośli, która w winogradach ma bezapelacyjny prymat jest tempranillo nazywana tam regionalnie tinta de Toro. Pomimo braku różnic genetycznych jagody dojrzałych gron są tam mniejsze i mają wyraźnie grubszą skórkę niż te z D.O. Ribera del Duero lub D.O.Ca Rioja. Dodatkowo większość winorośli obecnych w tamtejszych winogradach to krzewy prefilokseryczne, niektóre mające nawet 150 lat (plagę filoksery z końca XIX wieku zatrzymały w większości piaszczyste gleby w okolicach Toro).
Tym, co najbardziej wyróżnia tę apelację na tle innych skupionych wokół środkowego biegu rzeki Duero są wspomniane piaszczyste gleby. Na szczęście zawierają sporą ilość kamyków i żwirów, co zapewnia ich odpowiedni drenaż oraz warstwę gliny pozwalającej utrzymać wilgoć niezbędną dla wegetacji winorośli. Jedynie w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki napotkać można podłoża typowo aluwialne, z większym udziałem skał wapiennych. Ukształtowanie terenu jest lekko pofałdowane, a stanowiska znajdują się na wysokości 650-825 m n.p.m. Powierzchnia należąca do apelacji to 62.000 hektarów, z czego 8.000 zajmowanych jest przez winnice.
Klimat w D.O. Toro jest jeszcze mniej sprzyjający niż w D.O. Ribera del Duero, ponieważ lokalni winogrodnicy oprócz przymrozków i zdarzających się w okresie winobrania ulew muszą liczyć się z małą ilością opadów w ciągu całego roku (300-400 mm) i szybkim dojrzewaniem gron z powodu letnich upałów. Wśród odmian winorośli dominuje tinta del Toro (około 80% upraw), z czego istotna ilość to wiekowe, ponad 50-letnie krzewy (mające nawet ponad 100 lat). Pozostałe stosunkowo popularne to garnacha, malvasía i verdejo.
W regionie winiarskim Toro skrupulatnie egzekwuje się przestrzeganie procedur ustalonych w ramach apelacji podczas całego procesu winifikacji. Pozbawione szypułek jagody tinta de Toro trafiają do zbiorników ze stali nierdzewnej, gdzie fermentują odpowiednio długo w obecności skórek, w zależności od zamierzonego rodzaju wina. Młode wina poddawane są krótkiemu starzeniu w dębowych beczkach. Ich taniny są gładkie, w bukiecie często dominują czerwone porzeczki, tarnina lub jeżyny. W "crianzach" dojrzewających dwa lata (minimum 6 miesięcy) w dębowych baryłkach zwykle spotyka się owocowy bukiet z nutami wanilii, toffi oraz lukrecji. "Reserva" starzona trzy lata (minimalnie 12 miesięcy w beczkach) może zaskoczyć nas aromatami skóry, suchych liści a nawet suszonej skórki cytrusów. Wino "Gran Reserva" dojrzewa przynajmniej 5 lat, z czego przez przynajmniej 2 lata w dębinie.
Duży ładunek owocu w "nowych i starych" winach z D.O. Toro pozwala na długie starzenie ich w dębowych beczkach. Są więc one po zabutelkowaniu bardzo żywotne i bez większego znaczenia dla rodzaju użytej dębiny posiadają bogaty, dobrze zrównoważony bukiet.
Najważniejsi producenci win z D.O. Toro: Teso La Monja, Numanthia Termes, Bodegas y Viñedos Pintia, Frutos Villar, Bodegas Fariña, Bodegas Cyan, Ramón Ramos, Compañía de Vinos de Telmo Rodríguez
Polecane wina z D.O. Toro: Almirez (Teso La Monja), Victorino (Teso La Monja), Numanthia (Numanthia Termes), Matsu El Viejo (Matsu), Pintia (Bodegas y Viñedos Pintia), Juan Rojo (Bodegas Matarredonda), Valnuevo Selección (Tardencuba)
