Podstawowym materiałem użytym przy budowie Pałacu Biskupiego w Astorga jest szary, mieniący się na biało naturalny granit z pobliskiego Bierzo. Otacza go fosa i kamienne ogrodzenie z żelaznymi dodatkami. W cztery naroża pałacu wbudowane są cylindryczne wieże. Wszystko to sprawia, że budowla wygląda wyjątkowo tajemniczo, niczym warowny alkazar lub ponura rezydencja hrabiego Draculi. O tym, że projektantem tego pałacu mógł być jedynie Gaudí przekonuje portyk złożony z trzech łuków oddzielonych pochyłą przyporą. Fasadę miała wieńczyć rzeźba anioła o wysokości 5 metrów, niestety nie udało się jej zrealizować.
Pałac Biskupi w Astorga składa się z czterech kondygnacji, każda z nich różna od pozostałych, zaskakująca swoją oryginalnością. Piwnica przywołuje skojarzenia ze średniowieczną sztuką mudéjar. Parter zdominowany jest przez przestronny korytarz, z którego rozchodzą się w różnych kierunkach schody. Największy kunszt architektoniczny prezentuje piętro, na którym znajduje się kaplica widoczna z zewnątrz jako ogromna, potrójna apsyda. W środku zobaczymy cudowny festiwal światła dzięki licznym, trzyczęściowym oknom wyposażonym w witraże. Nie brak też tutaj fantazyjnych łuków czy elementów dekoracyjnych takich jak rzeźbione zdobienia czy gargulce. Całość wnętrza uzupełniają inne pomieszczenia: biskupia sala tronowa oraz jadalnia. Najwyższa kondygnacja wydaje się być najmniej ciekawa, zapewne dlatego, że z pewnych względów Gaudí nie miał już na nią żadnego wpływu.
Historia budowy Palacio Episcopal de Astorga
Jak to często bywało w przypadku Gaudiego, podczas jego budowy nie obyło się bez pewnych kłopotów. Budynek, który miał powstać w ciągu kilku lat ukończono dopiero po ponad ćwierćwieczu. W miejscu, w którym stoi Palacio Episcopal de Astorga znajdowała się wcześniej inna budowla o tym samym przeznaczeniu, strawiona doszczętnie przez pożar 23 grudnia 1886 roku. Joan Baptista Grau i Vallespinós, ówczesny biskup tutejszej diecezji starał się nakłonić Gaudiego do zaprojektowania nowego pałacu. Obydwaj urodzili się w katalońskim Reus, przyjaźnili się, duchowny znał więc dobrze dotychczasowe dokonania architekta. Gaudí w lutym 1887 roku zaakceptował propozycję, mimo iż był wówczas pochłonięty pracą przy wznoszeniu Palau Güell oraz krypty w świątyni Sagrada Familia w Barcelonie. W czerwcu projekt pałacu był już gotowy, nie było także problemów z budżetem na realizację inwestycji. Problem pojawił się dopiero we wrześniu, gdy Ministerstwo Sztuk Pięknych (Real Academia de Bellas Artes de San Fernando) zgłosiło zastrzeżenia, co rzecz jasna wzbudziło furię typową dla geniusza jakim niewątpliwie był Antoni Gaudí. Ostatecznie architekt zgodził się na modyfikację projektu, który został zaaprobowany przez ministerstwo 29 lutego 1889 roku.
Kamień węgielny pod budowę Palacio Episcopal de Astorga położono 24 czerwca 1889 roku. Prace ruszyły z dużym impetem, nic nie zapowiadało problemów z oddaniem budowli do użytku w ciągu kolejnych kilku lat. Gaudí zdecydował, że przy budowie mogą pracować tylko znajomi mu katalońscy inżynierowie i robotnicy, ponieważ nie chciał by z powodu jego nieobecności wypaczono styl jakiegokolwiek elementu konstrukcji. Problem pojawił się 21 września 1993 roku, kiedy zmarł główny mecenas Gaudiego w przypadku Palacio Episcopal, biskup Joan Baptista Grau i Vallespinós. Prace nagle zostały przerwane gdyż władze diecezji postanowiły zaniechać konstruowania elementów pałacu wiążących się z większymi kosztami. Gaudí nie przystał na zmianę w planach i bez wahania wycofał swoją ekipę z placu budowy. Sytuację dodatkowo zaogniły zaległości w płaceniu honorariów. Prace były mozolnie kontynuowane przez innych budowniczych, mniejszych lub większych admiratorów architektury Gaudiego (niektórzy nie byli w stanie sprostać wizji jego geniuszu). W trakcie hiszpańskiej wojny domowej budynek spełniał rolę więzienia falangistów. Ostatecznie Pałac Biskupi w Astorga ukończono w latach sześćdziesiątych XX wieku, pominąwszy budowę wielu elementów dekoracyjnych.